Ik heb veel last van angsten en hierdoor de neiging om allerlei verschillende situaties te vermijden. Voor een deel kan ik dit heel erg goed begrijpen. Als ik situaties niet aan ga, word ik niet bang en raak ik niet in paniek. Voor op de korte termijn, heel erg handig, maar voor de lange termijn kan het een probleem worden. Ik heb weleens periodes gehad, dat ik mijn huis niet meer uit durfde. Maar hoe dan wel? Mezelf overal aan bloot stellen is ook niet de oplossing. Het gaat uiteindelijk om de balans.
Tijdens mijn therapie, heb ik het samen met mijn psycholoog veel gehad over kleine kinderen die gaan leren zwemmen. Ze krijgen zwembandjes om, de badjuf is erbij en ze beginnen bij het pierenbadje. Als ze het echt heel erg spannend vinden, is één teentje in het water ook goed genoeg. Het gaat om het opdoen van positieve ervaringen, waardoor je zelfvertrouwen opbouwt en steeds een beetje meer durft. Dit proces heeft tijd nodig.
Ik vond het heel erg moeilijk om mezelf de tijd te geven. Hierdoor deed ik net alsof ik alles aan kon. Ik sprong in het diepe bad, waardoor ik bijna verdronk en juist in paniek raakte of ik ging überhaupt niet naar het zwembad.
Ik vond dat ik niet bang mocht zijn: 'Ik ben een volwassen vrouw, 31 jaar, dus ik moet alles gewoon kunnen, net als iedereen'.
Maar niet iedereen is hetzelfde. Ik heb dingen meegemaakt, waardoor ik heel erg bang ben geworden voor mensen. Best lastig, in een wereld vol met mensen.
Inmiddels ben ik zover dat ik mezelf de tijd kan geven. Ik probeer elke keer opnieuw het zwembad in te gaan. De ene keer is dat met zwembandjes om en de andere keer durf ik in het diepe bad te springen. En... het is allemaal goed!
Natascha ✨
Reactie plaatsen
Reacties