Blog

Voor mijn reis naar Indonesië heb ik informatie van mijn neuroloog en gespecialiseerde fysiotherapeut over mijn neurologische aandoening, aangeleverd bij het UWV. In de hoop dat we een versnelde herbeoordeling zouden kunnen aanvragen. Vandaag heb ik te horen gekregen dat de aangeleverde informatie niet toereikend is. Dit betekent dat ik tot januari moet wachten op een brief waarin staat dat mijn uitkering wordt gekort. Hier kan ik vervolgens bezwaar tegen aantekenen. Er zal dan wel snel een herbeoordeling aangevraagd kunnen worden.

Er zijn eigenlijk geen woorden om onze reis naar Indonesië te beschrijven. Ik heb hier ontzettend veel mooie inzichten op kunnen doen. Één van de inzichten is dat ik Zielslichtje meer in het licht wil zetten, op een manier die bij mij past. 

Onder aan deze pagina deel ik een video van Alisa Ryan over haar persoonlijke ervaringen met cervicale dystonie. Ik heb zelf de diagnose cervicale dystonie en onze ervaringen zijn vergelijkbaar. 

Momenteel ben ik samen met mijn vriend een bijzondere reis in Indonesië, Ambon, aan het maken. Hoewel er in de omgeving ontzettend veel gebeurd, is de algehele sfeer juist heel rustig en kalm. Ik merk dat ik hierdoor steeds meer zak in het *zijn*. Geen moeten, even vlug, gehaast of snel. Geen afspraken, verplichtingen, doelen of deadlines. Nee! Gewoon zijn met mezelf, met elkaar en dat wat er is of niet is. 

Afgelopen week kwam een vriendin langs op ziekenbezoek en samen hebben we een aantal kaarten getrokken. Wanneer ik mezelf verbind met de kaartendecks gebeurt er iets magisch. Mijn hart gaat stralen en de boodschappen zijn elke keer opnieuw zo zuiver, helder en kloppend. Ik twijfelde over de richting die ik op te gaan had en ik zat vast in allerlei gedachten en verhalen. Ga ik stoppen met Zielslichtje, omdat ik niet altijd in staat zal zijn om iets duurzaams neer te zetten?

Vorige week ben ik mezelf gaan verbinden met het wortelchakra en deze week is het tijd om aandacht te besteden aan het sacrale chakra, ook wel Svadisthana genoemd.

Het voelt alsof ik aan de zijlijn van het leven sta. Wachtend totdat ik eindelijk mee kan doen. Om vervolgens uit elkaar te vallen, zodat ik mezelf bij elkaar kan rapen. Het is een cyclus die zich blijft herhalen.

Wat een prachtige klankschaal. De Muladhara oftewel het Wortelchakra. 

Het gaat helaas niet goed met mijn neurologische aandoening en daarmee mijn lichamelijke gezondheid. Hoewel de dosering van de behandeling met botuline-injecties is verlaagd, blijkt het helaas nog steeds te veel te zijn. Hierdoor heb ik moeite met het omhooghouden van mijn hoofd, spreken, kauwen, slikken, pijn, moeheid en een verstoorde motoriek. Dit betekent dat ik momenteel niet kan werken en dat ik mijn praktijk voorlopig moet sluiten. 

Enige tijd geleden zag ik een oproepje op Facebook voorbij komen waarbij iemand op zoek was naar oefen cliënten voor ademsessies. Ik voelde direct een *Ja* en stuurde een bericht zonder te kijken naar de persoon die het aanbood. Al vrij snel kwam ik erachter dat het om een samenwerking met een man zou gaan. Xander Stalenhoef . Hoewel mijn gedachten er van alles van vonden, voelde ik nog steeds een *Ja* en besloot ik dan ook mijn gevoel te volgen. 

Al een aantal jaren ga ik met veel plezier naar de sportschool. Wegens omstandigheden heb ik de afgelopen vier maanden niet kunnen gaan. Hoewel ik verwacht had het sporten te missen, miste ik het eigenlijk helemaal niet. Dit voelde een beetje gek, aangezien ik altijd gemotiveerd ben om te gaan en het heerlijk vind om actief te bewegen. Het helpt om mezelf goed in mijn lijf te voelen, maar ook om mijn mentale gezondheid op peil te houden. Daarbij zijn er altijd wel bekenden aanwezig, met wie ik het leuk vind om even bij te kletsen. Blijkbaar had ik alle ruimte nodig om te herstellen. 

Anderhalve week geleden ben ik opnieuw naar Ecstatic Dance in Ede geweest. Het is een veld, dat aanvoelt als een leermeester. Dansen vraagt om radicale acceptatie van mijn neurologische aandoening. Ik ben aan het leren om zo vrij mogelijk te bewegen, ook met tremoren en spasmen van mijn hoofd. Om tegelijkertijd voorbij te gaan aan de gevoelens van schaamte en mezelf te accepteren met alles wat er is.