Blog

Al een aantal jaren ga ik met veel plezier naar de sportschool. Wegens omstandigheden heb ik de afgelopen vier maanden niet kunnen gaan. Hoewel ik verwacht had het sporten te missen, miste ik het eigenlijk helemaal niet. Dit voelde een beetje gek, aangezien ik altijd gemotiveerd ben om te gaan en het heerlijk vind om actief te bewegen. Het helpt om mezelf goed in mijn lijf te voelen, maar ook om mijn mentale gezondheid op peil te houden. Daarbij zijn er altijd wel bekenden aanwezig, met wie ik het leuk vind om even bij te kletsen. Blijkbaar had ik alle ruimte nodig om te herstellen. 

Anderhalve week geleden ben ik opnieuw naar Ecstatic Dance in Ede geweest. Het is een veld, dat aanvoelt als een leermeester. Dansen vraagt om radicale acceptatie van mijn neurologische aandoening. Ik ben aan het leren om zo vrij mogelijk te bewegen, ook met tremoren en spasmen van mijn hoofd. Om tegelijkertijd voorbij te gaan aan de gevoelens van schaamte en mezelf te accepteren met alles wat er is.

Samen met mijn vriend ben ik vorige week naar de documentaire *Tussen Wal en Schip* geweest. In deze documentaire gaan drie kleinkinderen met hun Indische grootouders in gesprek over het verzwegen koloniale verleden. De gesprekken waren intrigerend en ontroerend. Je voelt het leed, de pijn en het verdriet van de oudere generatie. Die ze liever niet willen overdragen aan de volgende generaties. Terwijl aan de andere kant de jongere generaties een diepgaand verlangen voelen naar hun verhalen, omdat het een onlosmakelijk onderdeel is van de geschiedenis van hun grootouders en daarmee ook van hun eigen identiteit. Wanneer iets zo pijnlijk is, hoe kun je dan toch de stilte overbruggen? En ruimte geven aan alle emoties en gevoelens? Deze documentaire laat op een respectvolle en integere manier zien, hoe er door met elkaar in gesprek te gaan, ruimte kan ontstaan voor verbinding, wederzijds begrip en heling. 

Er is iets voorgevallen, waardoor ik niet anders kon dan mezelf uitspreken en vragen of diegene mij met rust wilde laten. Diegene koos er vervolgens voor om het contact met mij te verbreken. In eerste instantie voelde ik me erg boos en verdrietig, maar wanneer ik eerlijk naar mezelf toe ben, dan stroomde het contact vanuit mijn kant al langer niet meer. De ander pakte alle ruimte en er was eigenlijk geen ruimte voor mij. Ook de situatie die is voorgevallen, heeft me dit als spiegel laten zien. Uiteraard heb ik hier zelf ook een aandeel in gehad. Ik heb mezelf niet uitgesproken, waar dat wel nodig was geweest. Het is een stuk in mezelf wat nog dieper aangekeken mag gaan worden. Hier ga ik dan ook de tijd voor nemen.

Een tijdje geleden ben ik naar een HSP café geweest. Het werd georganiseerd door Annika van ´t Hoenderdaal. Zij heeft een eigen praktijk Sense&Brains, waarin ze hooggevoelige en hoogbegaafde volwassenen, maar ook kinderen en hun ouders coacht en begeleid. 

Met veel liefde, plezier en aandacht heb ik een E-book geschreven over het zorgen voor je emmer. 

Gisteravond heb ik een fijne yin yogales gegeven. Hoewel ik de lessen voorbereid, beweeg ik tijdens de lessen mee met wat er nodig is. Vanavond waren beide vrouwen halverwege de les in slaap gevallen. Er was duidelijk behoefte aan rust. Ik heb de vrouwen dan ook niet direct wakker gemaakt, maar ze even laten slapen. Op een gegeven moment ben ik een stukje gaan spelen op mijn RAV pan. De klanken en trillingen zorgden ervoor dat ze weer rustig aan wakker werden. Zodat we de les konden afronden. 

Met veel plezier, liefde en aandacht heb ik een e-book geschreven over hoe je rust in je hoofd kunt creëren. 

Het gaat goed met me. Mijn energielevel neemt weer wat toe, ik ben heerlijk yogales aan het geven op de maandagavond en aankomende woensdag ga ik weer beginnen met werken bij Ruben Robijn. Ondertussen hebben er een aantal veranderingen in mijn praktijk plaatsgevonden. Waaronder het aanbod, de tarieven en het openen van een webshop.

Onderstaand verhaal kan triggerend zijn.

🌟 E-book Meditatie 🌟

Tijdens het doen van mijn boodschappen was ik aan het mijmeren over vrouwengroepen.