Blog

Momenteel ben ik samen met mijn vriend een bijzondere reis in Indonesië, Ambon, aan het maken. Hoewel er in de omgeving ontzettend veel gebeurd, is de algehele sfeer juist heel rustig en kalm. Ik merk dat ik hierdoor steeds meer zak in het *zijn*. Geen moeten, even vlug, gehaast of snel. Geen afspraken, verplichtingen, doelen of deadlines. Nee! Gewoon zijn met mezelf, met elkaar en dat wat er is of niet is. 

Afgelopen week kwam een vriendin langs op ziekenbezoek en samen hebben we een aantal kaarten getrokken. Wanneer ik mezelf verbind met de kaartendecks gebeurt er iets magisch. Mijn hart gaat stralen en de boodschappen zijn elke keer opnieuw zo zuiver, helder en kloppend. Ik twijfelde over de richting die ik op te gaan had en ik zat vast in allerlei gedachten en verhalen. Ga ik stoppen met Zielslichtje, omdat ik niet altijd in staat zal zijn om iets duurzaams neer te zetten?

Vorige week ben ik mezelf gaan verbinden met het wortelchakra en deze week is het tijd om aandacht te besteden aan het sacrale chakra, ook wel Svadisthana genoemd.

Het voelt alsof ik aan de zijlijn van het leven sta. Wachtend totdat ik eindelijk mee kan doen. Om vervolgens uit elkaar te vallen, zodat ik mezelf bij elkaar kan rapen. Het is een cyclus die zich blijft herhalen.

Wat een prachtige klankschaal. De Muladhara oftewel het Wortelchakra. 

Het gaat helaas niet goed met mijn neurologische aandoening en daarmee mijn lichamelijke gezondheid. Hoewel de dosering van de behandeling met botuline-injecties is verlaagd, blijkt het helaas nog steeds te veel te zijn. Hierdoor heb ik moeite met het omhooghouden van mijn hoofd, spreken, kauwen, slikken, pijn, moeheid en een verstoorde motoriek. Dit betekent dat ik momenteel niet kan werken en dat ik mijn praktijk voorlopig moet sluiten. 

Enige tijd geleden zag ik een oproepje op Facebook voorbij komen waarbij iemand op zoek was naar oefen cliënten voor ademsessies. Ik voelde direct een *Ja* en stuurde een bericht zonder te kijken naar de persoon die het aanbood. Al vrij snel kwam ik erachter dat het om een samenwerking met een man zou gaan. Xander Stalenhoef . Hoewel mijn gedachten er van alles van vonden, voelde ik nog steeds een *Ja* en besloot ik dan ook mijn gevoel te volgen. 

Al een aantal jaren ga ik met veel plezier naar de sportschool. Wegens omstandigheden heb ik de afgelopen vier maanden niet kunnen gaan. Hoewel ik verwacht had het sporten te missen, miste ik het eigenlijk helemaal niet. Dit voelde een beetje gek, aangezien ik altijd gemotiveerd ben om te gaan en het heerlijk vind om actief te bewegen. Het helpt om mezelf goed in mijn lijf te voelen, maar ook om mijn mentale gezondheid op peil te houden. Daarbij zijn er altijd wel bekenden aanwezig, met wie ik het leuk vind om even bij te kletsen. Blijkbaar had ik alle ruimte nodig om te herstellen. 

Anderhalve week geleden ben ik opnieuw naar Ecstatic Dance in Ede geweest. Het is een veld, dat aanvoelt als een leermeester. Dansen vraagt om radicale acceptatie van mijn neurologische aandoening. Ik ben aan het leren om zo vrij mogelijk te bewegen, ook met tremoren en spasmen van mijn hoofd. Om tegelijkertijd voorbij te gaan aan de gevoelens van schaamte en mezelf te accepteren met alles wat er is.

Samen met mijn vriend ben ik vorige week naar de documentaire *Tussen Wal en Schip* geweest. In deze documentaire gaan drie kleinkinderen met hun Indische grootouders in gesprek over het verzwegen koloniale verleden. De gesprekken waren intrigerend en ontroerend. Je voelt het leed, de pijn en het verdriet van de oudere generatie. Die ze liever niet willen overdragen aan de volgende generaties. Terwijl aan de andere kant de jongere generaties een diepgaand verlangen voelen naar hun verhalen, omdat het een onlosmakelijk onderdeel is van de geschiedenis van hun grootouders en daarmee ook van hun eigen identiteit. Wanneer iets zo pijnlijk is, hoe kun je dan toch de stilte overbruggen? En ruimte geven aan alle emoties en gevoelens? Deze documentaire laat op een respectvolle en integere manier zien, hoe er door met elkaar in gesprek te gaan, ruimte kan ontstaan voor verbinding, wederzijds begrip en heling. 

Er is iets voorgevallen, waardoor ik niet anders kon dan mezelf uitspreken en vragen of diegene mij met rust wilde laten. Diegene koos er vervolgens voor om het contact met mij te verbreken. In eerste instantie voelde ik me erg boos en verdrietig, maar wanneer ik eerlijk naar mezelf toe ben, dan stroomde het contact vanuit mijn kant al langer niet meer. De ander pakte alle ruimte en er was eigenlijk geen ruimte voor mij. Ook de situatie die is voorgevallen, heeft me dit als spiegel laten zien. Uiteraard heb ik hier zelf ook een aandeel in gehad. Ik heb mezelf niet uitgesproken, waar dat wel nodig was geweest. Het is een stuk in mezelf wat nog dieper aangekeken mag gaan worden. Hier ga ik dan ook de tijd voor nemen.

Een tijdje geleden ben ik naar een HSP café geweest. Het werd georganiseerd door Annika van ´t Hoenderdaal. Zij heeft een eigen praktijk Sense&Brains, waarin ze hooggevoelige en hoogbegaafde volwassenen, maar ook kinderen en hun ouders coacht en begeleid.