Een vriendin stuurde onderstaand gedicht, op een moment dat ik het even moeilijk had. Het omschrijft op een mooie manier, precies datgene wat niet alleen ik, maar eigenlijk iedereen nodig heeft, op de momenten dat het leven even zwaar is.
Wil je...
Even mijn hand vasthouden?
Ik heb jou niet nodig om mij te redden
Je hoeft niets te repareren
Je hoeft mijn pijn niet vast te houden
Maar wil je gewoon mijn hand vasthouden?
Ik heb je woorden niet nodig
Je gedachten
Noch je schouders om me te dragen
Maar blijf je hier even bij mij zitten?
Terwijl mijn tranen stromen
Terwijl mijn hart breekt
Terwijl mijn geest me voor de gek houdt
Wil jij met jouw aanwezigheid me laten weten dat ik niet alleen ben, terwijl ik dwaal in mijn innerlijke onbekende?
Want mijn duisternis is van mij om onder ogen te zien
Mijn pijn is van mij om te voelen
En mijn wonden zijn van mij om te helen
Maar wil je hier bij me zitten, terwijl ik moedig opdaag voor alles mijn liefste?
Want ik ben helder door mijn duisternis
Mooi door mijn gebrokenheid
En sterk door mijn tedere hart
Maar neem je mijn hand liefdevol aan, wanneer ik soms het donker in reis?
Ik vraag je niet om mijn duisternis weg te nemen
Ik verwacht niet dat jij mijn dag opfleurt
En ik geloof niet dat je mijn pijn kunt herstellen
Maar ik zou het zeker fijn vinden als je een tijdje bij me zou kunnen zitten en mijn hand zou vasthouden, totdat ik mijn weg uit mijn schaduwland vind!
Dus wil jij...
Mijn hand vasthouden tot ik weer terugkom?
~Zoe Johansen ~
Natascha ✨
Reactie plaatsen
Reacties